Naam.... C&I

Ik opende mijn ogen weer en bewoog een beetje.

Ik probeerde haar af te leiden en kletste onzin tegen haar aan.

Ze zag het en duwde haar moeder hard weg. 'Wat doe je vader.' Gromde ze woedend.

Hij keek naar haar en liet Jack vallen. 'Ik red je leven.'

Ik kreunde en probeerde met mijn handen eht doek weg te halen van mijn mond.

Ik keek geschrokken en stil toe.

Ze zag hem bewegen en wist nou zeker dat het Jack was. 'Hoe kon je?' Zei ze en kreeg tranen in haar ogen. 'Je hebt hem ontvoerd.' Woede kookte in haar en ze stak haar hand naar hem uit. 'Jullie zijn mijn ouders niet. Dat zijn jullie nooit geweest.'

Hij keek naar haar en schudde zijn hoofd. 'Nee elisabeth hij wou je gebruiken.

Ik kronkelde en proberde me los te krijgen.

'Schat... We houden van je!'

'Houd je kop.' Ze gooide haar een stuk naar achter en richte zich weer naar haar vader. 'Je wou hem lozen. Hem van me af pakken.' Ze liep naar hem toe en gromde woedend. 'Sterf.'

Hij keek haar bang aan en liep snel achteruit. 'Elisabeth alsjeblieft niet.'

Ik kreeg het doek van mijn mond. 'Elisabeth!' riep ik snel. Ik kwam overeind en probeerde mijn ahnden los te maken.

Ik viel tegen de reling aan en keek met grote ogen naar mijn dochter.

Ze keek hem woedend aan en greep hem bij zijn keel. Ze tilde hem van de grond en gromde. 'Bemoei je nog een keer met mijn leven en ik ruk je kop van je lijf.' Haar stem was super laag en haar ogen waren duidelijk niet van haar. Iemand anders sprak. Haarwoede nam het woord.

'Elisabeth!" Ik probeerde overeind te komen/. 'Alsjeblieft, kom hier! Laat je vader, we gaan hier weg.'

Hij keek haar bang aan en viel op de grond. Hij kroops nel van haar weg.

Elisabeth kwam half tot zinnen en hoorde hem. Snel liep ze naar hem toe en maakte zijn handen los. 'Het spijt me.' Zei ze zacht.

Ik pakte haar handenv ast en kwam overeind. 'Niet zeggen,' zei ik zachtjes en ik keek om naar de twee. 'Doe nog een move om ze bang te maken, dan gaan we,' fluisterde ik in haar oor. 'En dan koop ik snel eten en zijn we hier weg.'

Ze knikte rustig en stond op. 'Ik ben niet bang voor jullie. Volg ons en ik vermoord jullie meteen.' Ze stak haar arm uit naar een van de mannen en drukte hem tegen de grond. 'Jullie stellen niets voor bij mij.' Zei ze en tilde hem een stukje van de grond. 'Helemaal niets.'

Ik pakte haar hand snel vast. 'Kom liefje,' zei ik en ik trok haar mee van het schip. Ze was echt heel krachtig geworden. Het was eng, maar ik was blij dat ze zichzelf kon redden.

Ze liep snel mee en keek even bang naar hem. 'Waarom doe ik zo. Ik wil niet zo woedend zijn.' Zei ze zacht.

Ik knikte zachtjes en kuste haar hand. Ik keek om. 'Ze volgen gelukkig niet.'

Ze knikte zwak en bleef even staan. 'Ik had hem bijna vermoord.' Zei ze zacht en voelde zichzelf slecht. 'Dadelijk doe ik jou iets.' Zei ze zacht.

Ik keek naar haar en beet even op mijn wang. 'Ze maakten je erg boos...'

'Ik heb ze bijna vermoord.' Zei ze en keek bang naar hem op. 'Ik ben een...moordenaar.'

Ik schudde mijn hoofd en trok haar dicht in mijn armen. 'En anders...' Ik kuste haar haren. 'Zij hebben het je geleerd... Ik weet niet wat je vader met me wilde doen.'

Ze verstopte haar gezicht en fluisterde. 'Ik wil niemand pijn doen. Ik ben niet slecht.'

'Dat ben je ook niet,' fluisterde ik i haar oor en ik wiegde haar een beetje heen en weer. 'We gaan gewoon weg zo. We kopen eten in en drinken en dan vertrekken we. Bij het volgende land meren we aan en dan zoeken we een klus.'

Ze knikte rustig en keek naar hem op. 'Waar is het schip?' Vroeg ze zacht.

'Dichtbij, maar kom. Ee halrn eerst eten. Ik wil niet meer gescheiden zijn in deze stad.' Ik trok haar zacht mee.

Ze liep mee en hield hem goed vast.

Ik kneep even zachtjes in haar hand en liep toen een winkel binnen.