A mermaid tale

Vanuit de diepte kwam ik omhoog gezwommen. De avond was aan eht vallen en elke dag weer kon ik zo genieten van de ondergaande zon. Mijn familie snapte dat niet zo goed, de zee was volgens hun alles wat je nodig had, maar de wereld boven en buiten de zee... Het fascineerde me. Ook de mensen, al zeiden ze dat alle mensen slecht waren.

Hij schrobde het dek en probeerde zo min mogelijk op te vallen. De man had hem alleen maar op het schip gelaten, zodat hij iemand had om te treiteren. Snel ging hij door en keek wat rond over het water. Het was rustig, maar in de verte zag hij dat er een storm op komst was.

Ik stak mijn hoofd boven het water uit en keek snel rond. Een schip, maar zover weg dat ze me nooit als iets anders dan een dier zouden kunnen zien. De wind waaide hard en mijn natte haren vlogen in mijn gezicht. Wat deed dat schip daar met dit weer?

Iedereen was druk in de weer met vanalles en nog wat, maar hij was maar een dek hulpje. Hij kon echt niets anders. Een man trok hem overeind en duwde hem een andere richting in. 'Ga hun helpen verdomme. Kun je niet nadenken ofzo.' Gromde hij en snel liep in naar de rand, maar wist niet wat te doen. Hij greep een touw vast en deeed maar hezelde als een paar andere.

Mjin blik werd weer getrokken door het schip dat leek te schudden door de harde windstoten. Ik dook onder en begon richting het schip te zwemmen. Mijn nieuwsgierigheid had het gewonnen.

Hij hield het touw goed vast en had niet door wat andere schreeuwde. Ineens lieten ze allemaal het touw los en werd hij met een ruk meegetrokken. Hij vloog over de rand en kwam hard op zijn rug in het water. Zijn longen klapte dicht en hij kreeg geen lucht meer.

Ik zwom in de richting van het schip, maar zag toen ineens iets in het water. Ik dook verder onder zodat ik dichterbij kon komen zonder dat iemand me zou zien en zwom naar het ding toe. Dichterbij gekomen zag ik ineens dat het geen ding was, het was één van die mensen! Twijfelend keek ik naar hem vanaf een kleine afstand. Alle mensen waren slecht, maar zou hij niet verdrinken als ik hem niet hielp? was hij zo slecht dat hij moest sterven?

Hij probeerde adem te happen, maar kreeg alleen maar meer water binnen en zonk steeds verder naar beneden.

Besluiteloos keek ik naar het gevecht van de jongen tegen het water. UIteindelijk zwom ik naar hem toe en pakte ik zijn lichaam vast. Ik duwde het omhoog en hoopte dat hij zichzelf verder zou kunnen redden.

Hij kreeg bijna niets meer mee en voelde zijn lichaam steeds zwaarder worden. Zijn ogen zakte dicht en nog net zag hij twee helder blauwe ogen. Hij wou kijken, maar verloor meteen het bewustzijn.

Zodra ik hem los liet, zonk hij weer. Ik duwde hem met zijn gezicht omhoog, maar se golven sloegen tegen hem aan en het schip voer weg. Ik kon hem niet laten sterven... Ik kwak ook hoven en begon mrt hem te zwemmen. Hier dichtbij waren rotsen.

x.x

Ik trok hem mee naar die rotsen en legde hem daar neer. Ik kon hem niet achter laten, zo aan zijn lot en ik trok mezelf op de rotsen en begon hem te reanimeren zoals ik me herinnerde van zien doen.

Hij hoestte na een tijdje hard en probeerde het water uit zijn longen te krijgen. Zikjn keel deed zoveel pijn en hij kon niet stoppen met hoesten.

Ik keek bezorgd naar hem en besefte toen dat hij niets vanme af mocht weten. Ik dook snel het water in en zwom snel naar de andere kant. Hij leefxde nog, maar niemand mocht weten dat ik hem had gered.

Hij keek geschrokken om toen hij een plons hoorde en keek half hoestend om zich heen. Waar was hij? In de verte zag hij het schip. Moeilijk stond hij op en keek ernaar. Ze waren hem vergeten, niet eens gemerkt dat hij weg was.

Vanachter de rots keek ik naar hem. Hij kon alweer staan. Het ging goed met hem. Een kleine glimlach verlichtte mijn lippen. Ik had een leven gered.

Hij keek het schip na. Niemand zou voor hem terug komen. De wind blies nog steeds hard en hij ging zitten op een rots. Er was niets op dit stomme eilandje. Alleen rotsen en mos.

Ik dook onder water en zwom een stukje naar het diepe, maar besefte toen dat hij alsnog zou sterven op dat eilandje als ik niets deed. Ik bleef even besluiteloos stil hangen en zwom toen snel verder. Ik moest was eten naar boven laten drijven en een manier vinden om hem daar weg te krijgen zonder dat hij me zag. Ik ving snel wat vis, kwam weer omhoog en legde het aan de andere kant van het eilandje neer.

Hij keek rond en klom op de  hoogste rots. Hij keek rond en zuchtte. Hij ging op de rots liggen en sloot zijn ogen. Dit was vast een droom. Hij moest gewoon wakker worden.

Ik ging weer onder en keek nog een laatste keer naar hem om voordat ik de diepte in dook.

Hij keek naar de lucht en voelde de druppels op zijn huid druppen. Hij was er geweest. Hij ging echt dood.

Ergens op de bodem van de zee lag een klein bootje. Als ik het kon maken, dan zou hij misschien weg kunnen. Ik dacht even na. Er lag misschie ook nog wel wat houd op dat eilandje. Ik zwom dicht langs de donkere bodem op zoek naar het ding.

Hij keek rond en zag vissen liggen. Fronsend keek hij ernaar, maar verplaatste niet. Hij ging toch wel dood.

Ik had het ding eindelijk gevonden en tilde met moeite de stenen eraf. Ze waren zo zwaar dat ze zelfs onder water aardig wat wogen. Ik begon aan het bootje te trekken en naar boven te zwemmen.