A mermaid tale

Hij stond rustig op en liep naar de rand. Rustig ging hij in het water staan en keek in de verte. Hij overleefde het niet. Hij wou niet lijden.

Ik keek eventjes boven het water en zag hem staan met zijn rug naar me toe. Ik trok het bootje snel mee en probeerde het in stilte op het land te duwen.

Hij luisterde naar de zee en stapte iets verder erheen. Hij hoorde ineens iets tegen de rand schrapen en keek geschrokken om.

Ik dook snel onder en zwom naar de andere kant van het eilandje. Hij zou waarschijnlijk naar het bootje lopen.

Met grote ogen keek hij naar het schip en keek verbaasd om zich heen. Eerst vis en dan dit? Hij vertrouwde het voor geen flikker en liep snel naar het midden van het eilandje. HIj keek bang om zich heen en snapte er niets meer van.

Ik bleef onder water en probeerde te volgen wat hij deed, maar ik zag het slecht. Ondertussen werd bet al donker en ik moest echt naar huis, maar ik kon hem toch niet achterlaten?

Hij keek rond en slikte. 'Wie ben je?' Vroeg hij en keek even naar de boot. 'Zit je al lang op dit eiland?' Hij dacht dat er een mens zat op het eiland. Er lag eten en een weg om te ontsnappen. 'Waar ben je?' Zei hij wanhopig en keek weer schokkend om zich heen. 'Vermoord me niet alsjeblieft.'

Ik luisterde naar zijn woorde. Hoe kon deze jongen nou slecht zijn? Hij was hartstikke bang. Ik bleef me verstoppen onder water en bewoog niet. Arme jongen. Zijn schip kwam hem niet eens ophalen!

Truste!

Hij kon niet anders dan bang om zich heen kijken. 'Wat ben je?' Vroeg hij toen en hijgde zacht van de spanning. Het werd steeds donkerder en de temperatuur daalde behoorlijk. Hij rilde zacht, maar hij kon niet gaan zitten. Hij was te bang dat iets hem in de nacht zou vermoorden.

Ik sloeg mijn ogen neer. Arme jongen. Ik kon nu niets meer doen en snel zwom ik weg.

Het zat rillend pp de modelste steen en bleef om zich heen lijken.

Ik keek niet meer om en ging naar huis. Thuis aangekomen kreeg ik aardig wat moppers omdat ik zo laat was en snel ging ik naar bed. Morgen zou ik weer bij hem kijken, ook al was dat waarschijnlijk niet het beste wat ik kon doen.

Hij zat daar. Heel de nacht als een sepast om zich heen te kijken. Rillend van de kou. Iets zat op het eiland en hij zou het zien ook.

De volgende ochtend vroeg zwom ik naar boven. Het water gleed soepel langs mijn haren en als een speer schoot ik omhoog. Bij het eilandje aangekomen, propbeerde ik hem van onder water te vinden, maar toen dat niet lukte, kwam ik met mijn hoofd boven water.

Hij hoorde wat en keek meteen bang achter zich.

Een seconde lang keek ik hem geschrokken in de ogen. Hij was al wakker! Snel dook ik onder en in paniek zwom ik naar de diepte toe. Hij had me gezien!

Hij keek geschrokken naar het gezicht en stond snel op. Hij leip snel naar de rand en keek bang naar het water. Wat was dat?

Ik haalde mijn handen door mijn haren. Wat moest ik doen? Hij kon toch nooit weten wat ik was? Toch? Ik wilde kijken, maar ik mocht iet van mezelf. Hij had me al gezien, ik zou het alleen maar erger maken.

Hij keek bang naar het water en stapte er heel voorzichtig in. 'Meisje?' Vroeg hij zacht. Hij keek naar de bodem en keek bang om zich heen. 'Je mag niet verdrinken.'

Ik keek naar zijn voeten die het water in stapten en bleef stik hangen in het water. Wat deed hij?

Hij wist niet wat te doen en stapte iets verder. Ze moest hier ergens zijn. Hij zette nog een stap, maar gleed toen uit en ging helemaal koppie onder met zijn hoofd tegen een rots aan.

Ik keek geschrokken toe. 'Kom, klim de rotsen op,' fluisterde ik.

Hij spartelde wat, maar was helemaal gedesoriënteerd. Moeilijk voelde hij om Ich hehen opzock naar steun.

Ik kon niet anders en zwom naar hem toe. Ik pakte zijn bovenarmen die behoorlijk gespierd waren overigens, vast en duwde hem omhoog.

Hij keek geschrokken om naar haar en spartelde moeilijk om boven te blijven. Wat was dat? Een meisje, maar waarom bleef ze zo lang onderwater.