Achter gesloten deuren

'Oh, u weet toch dat ik daar helemaal geen tijd voor heb,' wuifde ik zijn vraag weg. 'Ik sta hier tot uw beschikking dag en nacht. Daar kan niet nog een man bij die mijn aandacht vraagt.' Ik keek met een grote lach opzij om mijn gezicht weer strak te trekken en vervolgens na te denken over zijn ideeën. 'Ik zou beginnen met de stad en later een wandeling door het bos of iets dergelijks.' Ik legde mijn vinger op mijn lippen en knikte toen. 'En luister naar wat ze zegt over de producten op de markt. Vindt ze bepaalde bloemen leuk. Sieraden. Zulk soort dingen.'

'Nee, dit is goed zo,' zei ik terwijl ik op stond en me naar de badkamer begaf. 'Het is prima, jullie kunnen gaan.' Ik wachtte totdat eindelijk iedereen weg was en ik alleen was, sloot toen de deur af, en nam een lang bad.

"Cassidy jij moet ook gelukkig zijn. Als je een paar uur per dag vrij wil, dan kun je rekenen op mijn toestemming. Ik wil dat jij ook gelukkig bent." Zei hij oprecht. Hij stond op en begon de knopjes van zijn jasje los te maken. "Dan nodig ik haar morgen uit voor een wandeling door de stad. Hopelijk houd ze ervan."

Ivan knikte en trok de deur van haar vertrekken dicht. Hij haalde even diep adem en hield zich in om zichzelf een schouderklopje te geven. "Check." Fluisterde hij en liep terug naar de vertrekken van de bediendes. Hopelijk kwam hij niemand tegen die hem een taak wou geven. Hij was uitgeput en wou gewoon even rustig gaan liggen.

Ik keek toe hoe prins Elijah zijn knoopjes begon los te maken en kon maar net mezelf inhouden om naar hem toe te lopen en hem een knuffel te geven. Hij was de beste vriend die ik me kon wensen. Ook al was onze vriendschap een soort van geheim; niemand wist dat we zulk soort gesprekken hadden. 'Dankuwel,' zei ik terwijl ik zijn jasje van hem aannam en ophing. 'Ik geloof dat het allemaal wel goed komt.'

Ik zat in bad en dacht na over alles wat er komen ging. xD


Spoelen naar de volgende dag? Dat ze samen naar de stad gaan en Cassidy en Ivan lopen elkaar ook tegen het lijf

Ja is goed

Elijah stond twijfelend voor haar deur. Hij had zijn hand al in een vuist voor de deur hangen om aan te kloppen, maar het lukte hem niet. Hij durfde wel, maar hij was bang dat hij het in een dag volledig zou verpesten. "Op hoop van zegen" fluisterde hij en klopte toen toch aan.

Ivan had geen taken meer gekregen de dag ervoor en was in slaap gevallen. Hij had heerlijk geslapen en was helemaal uitgerust toen hij sochtends wakker was geworden. Vrolijk was hij de eetzaal aan het dweilen. Helaas had hij weer allemaal rotklusjes gekregen, maar ach, hopelijk had de prinses hem onthouden.

Na het badderen was ik meteen naar bed gegaan. Ik had niemand meer gezien en dat was hoe ik het het liefste had gehad. De nacht was goed geweest al had het een tijdje geduurd voordat ik in slaap viel. Nu stond ik aangekleed en al voor het raam naar buiten te kijken. Mijn haren waren netjes opgestoken en op mijn wangen had ik wat poeder gedaan. Wat zou vandaag me brengen?
Verbaasd keek ik om toen er geklopt werd. 'Binnen!'

Prins Elijah had daad bij het woord gevoegd en me vrij gegeven de tijd dat hij naar de stad zou gaan. Ik had echter geen idee wat ik moest doen met die vrije tijd. Dus zwierf ik een beetje door het kasteel, totdat ik langs de eetzaal kwam. Ik zag de nieuwe jongen en stapte naar binnen. 'Volgens mij hebben we ons nog niet echt aan elkaar voorgesteld,' glimlachte ik hem toe.

Elijah luisterde aandachtig en glimlavhte breed toen jij haar hoorde antwoorden. Hij haalde diep adem en opende de deur. "Goedemorgen." Hij glimlachte breed naar haar. "Hebt u lekker geslapen?" Vroeg hij oprecht en liet zijn ogen vallen op haar prachtige verschijning. Ze zag er weer beeldschoon uit.

Hij wrong de dweil uit en dweilde langs en onder de tafels. Hij schrok zich kapot en stootte de emmer om. Snel draaide hij zich lichtelijk beschaamd om en lachte onhandig. "Ook Goedemorgen." Snel zette hij de emmer recht en zette de dweil erin. "Ik ben Ivan." Hij stak zijn hand naar haar uit.

De prins kwam naar binnen gestapt en even liet ik mijn blik naar de vloer gaan voordat ik hem antwoordde. 'Ja. Ja ik heb heerlijk geslapen. Dankuwel.' Ik vouwde mijn handen samen voor mijn lichaam en keek hem ietwat afwachtend aan.

Ik keek naar de troep die hij er net van had gemaakt, maar besloot het te laten. Prins Elijah had me immers vrij gegeven. Ik pakte zijn hand aan en schudde die een keer. 'Cassidy. De prins zijn hofdame.' Ik keek naar het water dat over de vloer verspreidde en keek toen weer op naar, blijkbaar, Ivan. 'En jij bent nieuw en een kluns,' lachte ik.

"gelukkig." Zei hij oprecht en kwam wat dichterbij. Hij zocht naar de juiste woorden. "Ik vroeg mij af of u met mij een wandeling door de stad wou maken." Vroeg hij en keek snel weg van haar. Ergens was hij wel bang voor afwijzing, maar hij moest het proberen.

Ivan grinnikte even en keek naar de emmer. "Dat is niet eerlijk. U liet mij schrikken." Hij begon snel het water weer op te dweilen. "Ja, ik ben net nieuw. Bedankt dat u mij vertrouwde om de prinses te begeleiden gister." Hij glimlachte even naar haar en dweilde snel verder. De prins zijn hofdame. Deze vrouw was op de perfecte plek voor informatie. "Waarom bent u niet bij de prins eigenlijk?"

'Hij en de prinses gaan ren wandeling maken. Samen.' Ik bekeek hoe hij het water probeerde op te dweilen en moest moeite doen niet de dweil van hem over te nemen. Hij was nou niet per se gemaakt voor dit werk. 'Hoe kom je eigenlijk in dit werk terecht?' vroeg tussen neus en lippen door.

Ik bekeek prins Elijah enkele seconden voordat ik knikte en een klein glimlachje toonde. 'ja graag. Dat lijkt me fijn.' Ik liep naar de kast toe en zocht voor mijn jas. 'een moment alstublieft.' Ik pakte mijn jas en schoenen en trok beide aan.

Elijah glimlachte en liep alvast naar de deur. Hij wachtte daar op haar. "Waar bent u meer fan van. Met de koets, te paard of te voet?" Vroeg hij en keek rond in de kamer. Ze had het nog zo gelaten zoals het was. Zou ze nog geen tijd gehad hebben om het te veranderen? Of vond ze het echt mooi?

Ivan, ook al deed hij het nogal onhandig, kreeg het wel voor elkaar om bijna al het water terug in de emmer te krijgen. "Dus u bent vrij vandaag? Wat ga u doen dan als ik vragen mag?" Hij vervolgde het dweilen en haalde zijn schouders op. "Ik heb veel beroepen geprobeerd in mijn leven. Ik heb ook veel kansen gekregen, maar ik heb nog geen passie gevonden voor een beroep. Maar ik vond bediende altijd wel een interessant beroep en heb met veel pijn en moeite een kans hier gekregen." Het was stiekem eigenlijk heel simpel om aangenomen te worden. Hij was aanbevolen door een landheer hier in het koninkrijk die zijn trouw had gezworen aan zijn eigen koning, de oud rivaal.

'Het is niet zo ver toch?' vroeg ik, ondertussen een blik werpende uit het raam. Ik kon het stadscentrum, of wat daar op leek in ieder geval, al zien vanaf hier. 'Dan loop ik liever Zeker na de lange reis van gisteren.' Ik draaide me om en liep naar de prins toe. Hij leek ietwat zenuwachtig en dat stelde me gerust. Hopelijk was dit uitje bedoeld om elkaar te leren kennen. Zodat ik iets minder op zou gaan zien tegen de bruiloft.

'Ik ben er nog niet uit,' antwoordde ik en ik keek de zaal rond. 'Ik ben eigenlijk nooit vrij, dus er zijn zoveel dingen die ik waarschijnlijk uit kan proberen. Wie weet wat ik leuk vind. Aan de andere kant, heb ik geen idee van wat ik dan precies uit zou kunnen proberen.' Ik lachte flauwtjes en keek weer naar zijn dweil. 'Hopelijk bevalt het dan. Dat het zo mag zijn zoals je gehoopt had of beter.'

Elijah schudde zijn hoofd. "Het is inderdaad niet ver weg." Hij keek ook uit het raam en glimlachte even. Zelf liep hij ook liever, of ging hij te paard. Als het echt aan hem lag, dan was hij sowieso niet naar de stad gegaan. Er was niets mis met de stad, maar er was altijd wel iets. Iemand die graag met hem wou spreken. Mensen die hem spullen aanboden. "Maar ik heb een paar familie leden die zelfs voor deze korte wandeling een paard en wagen nemen." Hij opende de deur voor haar. "Na u."

Ivan knikte en stopte met dweilen. "Eens zien, wat is er allemaal te doen voor een dame die altijd werkt?" Zei hij sarcastisch en glimlachte naar haar. "Als u het kasteel alleen al verlaat doe je al iets wat u niet vaak doet. Een wandeling door het bos, of eens over de markt lopen in de stad. Misschien kunt u wel een theater voorstelling zien of u kunt gaan kijken bij de troepen en hun training." Hij grinnikte en sopte de dweil in het water. "De mensen hier zijn aardig en, ook al zijn niet alle klusjes zo leuk, de meeste taken geven wel voldoening."

Ik glimlachte als antwoord op zijn woorden en liep toen voor hem uit de kamer uit. Twijfelend bleef ik ij de gang staan. Welke kan was ik ook al weer vandaan gekomen? En was dat ook de kant die ik nu op zou moeten? 'Een rondleiding binnenkort is misschien ook wel zo prettig,' lachte ik hem toe, meer om mijn ongemakkelijkheid weg te wuiven.

'Ja maar als je ze goed voltooid kun je misschien ooit groeien.' Ik liet mijn blik naar het raam gaan en keek uit over de zijkant van het dorp en het begin van het bos. Ja, misschien was het kasteel verlaten een goed idee. Zou ik nog kunnen paardrijden? Het was een tijd geleden maar ik verwachtte dat het niet teveel problemen op zou leveren. 'Ik denk dat het het bos wordt.'

Elijah sloot de deur achter zich en kikte. "Ik zal u binnenkort een rondleiding geven. Het is hier een doolhof als u niet weet waar u heen gaat." Hij liep richting de hal en kerk af en toe even naar haar. Een rondleiding, waarom had hij daar ook niet eerder aan gedacht.

Ivan was bijna klaar met dweilen en haalde zijn schouders op. "Het zou erg raar zijn als ik zo snel al door zou groeien. Er zijn nog zoveel andere die graag willen en ik ben er als laatste bij gekomen." Hij bewoog de dweil over de laatste meters en knikte. "Ja, het bos is vast wel leuk. Tenminste, het is er niet zo hectisch als hier."

Ik had mijn handen samen gevouwen voor mijn buik terwijl ik met hem mee liep. Mijn blik was naar voren gericht. Niet dat ik hem niet aan wilde kijken omdat hij me irriteerde of iets dergelijks. Nee, ik was bang het awkward te maken. Al snel kwamen we buiten en ik was blij om wat frisse lucht in te ademen. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht.

'Ik vind de hectiek niet vervelend,' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. 'Maar ik wilde kijken of ik nog kan paardrijden. Dat deed ik vroeger heel veel. Maar niet meer echt sinds ik hier werk.'

Elijah glimlachte en keek naar de lucht. De zon scheen en er was geen wolkje aan de lucht. Perfect, dacht hij. Dat scheelde weer een hoop gedoe later op de dag. "Laten we dan maar gaan."

"Paardrijden, dat is ook lang geleden voor mij. Dat heb ik voor het laatst gedaan toen ik 14 was, denk ik." Hij wreef door zijn gezicht en keek even goed of hij alles gedweild had. "Waarom rijd u geen paard meer dan? Er zijn er hier genoeg en ik weet zeker dat de prins regelmatig nog rijd. Mag u niet mee?"

Ik knikte op zijn woorden en liep naar de poorten toe waar twee bewakers ons vriendelijk toeknikten. Beide waren bemand met een groot zwaard en schild terwijl ze doodstil en kaarsrecht alles strak in de gaten hielden. Ik liet mijn blik vluchtig over het kasteelspleintje gaan. Een eindje verderop stond nog een bewaker en ik vermoedde dat er nog wel meer hier waren.
Heel kort keek ik opzij naar prins Elijah terwijl ik nadacht over woorden om te zeggen. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen tegen deze man die ik totaal niet kende.

'Misschien wel, maar ik blijf altijd hier om te zorgen dat alles geregeld is voor als hij terug komt.' Ik bekeek de vloer die eigenlijk niet eens vies was geweest, maar nu nog meer glom en glimlachte.

Elijah knikte terug naar de bewakers en liep rustig door. "U gaat de stad vast mooi vinden. Het is een simpele stad, maar een vriendelijk volk." Hij stopte even en pakte haar handen vast. "Ik moet u wel vragen een beetje dicht bij mij te blijven. Ze bedoelen geen kwaad, maar de onenigheid met uw vader is bij sommige nog een aanwezige gedachte." Zei hij iets serieuzer. "Ik weet zeker dat er niets zal gebeuren, maar u weet maar nooit."

Ivan volgde haar blik en zuchtte zachtes. "Het spijt mij, ik ben nog niet thuis in de meeste taken. Ik ben lang schildknaap geweest, en heb vroeger bij een keuken geholpen. Maar schoonmaken op deze schaal heb ik nog nooit gedaan." Hij wreef weer door zijn gezicht en ging op zijn hurken zitten. Hij wreef met zijn hand over de vloer en dacht even na. "Ik kan hem weer blinkend maken op de manier waarop je schilden schoonmaakt, maar dat zal wel lang duren."

'Nee, het ziet er goed uit,' reageerde ik snel. 'En bovendien zou dat de vloer waarschijnlijk te glad maken. En een lid van de familie met een gebroken ledemaat wil je niet. Daar kom je misschien niet eens levend uit.' Ik stak hem mijn hand toe en trok hem voorzichtig weer overeind. 'Het is prima, daarom keek ik naar de grond. Echt waar.'

Een lichte schok ging door me heen toen hij me ineens vastpakte. Een frons verscheen op mijn gezicht, maar ik knikte op zijn woorden. 'Als het niet veilig is kunnen we terug gaan,' zei ik toch. Ik wilde de stad graag zien, maar ik wilde niet op mijn eerste dag al aangevallen worden of in de problemen komen.

Elijah schudde zijn hoofd. "De kans dat er iets gebeurd is erg klein. Het is lang geleden, maar ik wilde i gewoon waarschuwen voor als er iets naars gezegd wordt." Hij liet haar handen voorzichtig los en glimlachte lichtjes. "Ik wil u niet bang maken, maar ik wil ook niet liegen tegen u."

Ivan keek naar haar op en grinnikte zachtjes. "Dan hebt u geen dag vrij meer de komende tijd." Hij was lichtelijk verbaasd toen hij haar warme hand vastpakte en glimlachte naar haar. Hij had niet verwacht dat ze zo een gebaar snel zou maken. "Dankuwel, maar moet u niet eens genieten van uw vrije dag? In plaats van hier bij mij blijven hangen? Ik vind het niet erg, maar dat is wel zonde van die ene keer."

Mijn mondhoeken gleden nu oprecht omhoog en tussen mijn wimpers door bekeek ik zijn gezicht. 'Dankuwel,' klonk mijn stem zacht. Misschien was hij nog niet zo verkeerd. Misschien was mijn vader fout geweest over dit hele koninkrijk en was het hier prima te vertoeven. k keek snel weer voor me en liep rustig door naar waar volgens mij het stadscentrum was.

'Je hebt helemaal gelijk.' Ik liet zijn hand los en draaide me om op mijn tenen, om vervolgens terug te draaien en hem weer aan te kijken. 'Succes met al je andere klusjes dan terwijl ik geniet van mijn vrije dag.' Ik trok een grote lach en draaide me nu echt van hem weg.

Elijahs glimlach werd groter toen hij eindelijk een oprecht glimlach van haar zag en hij liep snel achter haar aan. "Bent u eigenlijk al eens eerder in dit koninkrijk geweest?" Vroeg hij en ging weer naast haar lopen.

Ivan grinnikte en stak zijn tong naar haar uit. "Flauw hoor, maae geniet ervan." Het pakte de emmer en dweil op en liep naar buiten waar hij de emmer leeggooide. Ze was erg aardig. Misschien dat deze hofdame hem kon helpen om hoger op te komen, maar dan moet hij zijn kaarten wel goed spelen.

'Nee nog nooit,' antwoordde ik oprecht. 'Ik ben nog nooit verder geweest dan de aangrenzende stad aan ons kasteel eigenlijk.' Kort keek k opzij om zijn gezicht te bekijken. 'Eerlijk gezegd begrijp ik niet goed dat mijn vader me nu zomaar hier naartoe heeft gestuurd. Alles is zo nieuw...'

Ik begaf me naar de stallen toe waar ik zonder moeite één van de paarden mee kreeg. Het was natuurlijk niet één van de koninklijke paarden, maar het was een prachtige merrie met een zwarte vacht en zwarte manen. Ik streek het dier over de hals terwijl ik het tuig omdeed. Nu ik bedacht had wat ik ging doen en er ook echt mee bezig was, voelde ik me zo goed. Eindelijk wat vrijheid.

Elijah fronste lichtjes en keek haar aan. "U bent nog nooit verder geweest? Wilde u dat niet? Of mocht u niet verder weg?" Hij was best benieuwd. Zelf kon hij het zich niet voorstellen dat ze nog nooit verder van huis was geweest. Zelf was hij regelmatig met zijn vader mee op bezoek geweest naar landgraven.

Ivan kreeg allerlei klusjes die, volgens hem, allemaal maar bezigheidstherapie waren.

'Mocht niet. De wereld is een gevaarlijke plaats, en met name voor een dame,' kopieerde ik de woorden van mijn vader in op een diepe toon. Ik zuchtte en keek naar het stadsplein dat dichterbij kwam. 'En hier ben ik dan, op een compleet nieuwe plaats met allemaal compleet nieuwe mensen.' Snel keek ik op naar hem. 'Maar goede mensen,' verdedigde ik.

Ik stapte op en reed naar het bos