Achter gesloten deuren

"Hopelijk worden de nieuwe mensen ook nieuwe vrienden. Daar bedoel ik niet percee mezelf mee. Er zijn een aantal dames van uw leeftijd op het kasteel. Dan zit u niet de hele dag aan mij vast." Zei hij grappend en keek over het plein. Er was een kleine markt, maar het was gelukkig niet heel erg druk.

Ik bekeek het gezicht van prins Elijah enkele seconden om snel mijn blik af te wenden toen hij zag dat ik keek. Ja, misschien zou het goed komen. Hopelijk. Ik keek uit over de markt en ademde diep in. Geuren van brood en rijpe vruchten kwamen op ons af. 'Kunnen we naar de kraampjes kijken?' vroeg ik met kleine blosjes op mijn wangen.

Hij keek wat rond en knikte. "Ja natuurlijk." Hij liep rustig richting de kraampjes. Het waren dezelfde kraampjes als altijd. Het verbaasde hem nog steeds dat het hier nooit drukker was met kraampjes. De rijkere bevolkingsgroep leefr hier in de buurt en het koninklijk huis is om de hoek.

Schrob schrob schrob, boen boen boen.

Ik bekeek de etenswaren en andere spullen die netjes uitgestald waren op de kraampjes. Erachter stonden mensen die ons nieuwsgierig aankeken. Sommige leken alsof ze hun mond wilden openen om de spullen te verkopen totdat ze beseften wie er naast me liep. Zouden ze beseffen wie ik was? Hun toekomstige prinses en ooit koningin? Snel verdrong ik die gedachte en keek ik weer naar al het spul. 'Goede appels,' zei ik goedkeurend.

Elijah keek wat naar de spullen, maar voornamelijk veel om zich heen. Aan het gestaar was hij wel gewend, maar hij kende ook alle producten van de kraampjes al. "Als u er een paar wilt hebben dan nemen we er een paar mee." Ze hield dus van appels? Of vond ze ze er alleen goeduitzien. Ooh hij faalde nu al inhet begrijpen van z'n aanstaande, en het ging alleen maar om appels.

Ivan kreeg een klusje om spullen te brengen naar een aantal kamers van de hogere heren. Dit was een goede kans om informatie te verzamelen.

Ik keek op naar de prins terwijl een glimlach zich om mijn lippen krulde. 'Ja, graag. Ik lust wel wat fruit. Ik eet altijd fruit bij het ontbijt..' Ik viel stil om vervolgens snel te vervolgen met: 'Maar het ontbijt was heerlijk.' Ik liet mijn blik snel weer over het fruit gaan en wees de verkoopster wat appels aan die ze maar al te gretig in een mandje legde.

Elijah haalde wat geld uit zijn zakken tevoorschijn en gaf het aan haar. "Als u iets anders als ontbijt wilt dan kunt u dat gewoon aangeven. Ik heb ook een ontbijt met fruit, dus dan bent u ook niet de enige." Hij vond het fijn om haar zo vrolijk te zien. Deze glimlach was veel mooier dan haar geforceerde glimlach.

Ivan kwam aan bij de derde kamer waar hij iets af moest geven en klopte op de deur. Niemand reageerde dus klopte hij nogmaals. Voorzichtig opende hij de deur en keek snel rond. Er was niemand aanwezig. Snel deed hij de deur dicht en liep naar het bureau. Er lagen wat papieren, maar het waren meer persoonlijke brieven dan belangrijke geheimen. Hij trok wat lades open en legde alle papieren netjes terug hoe ze hadden gelegen. Deze persoon was niet belangrijk genoeg om goede informatie te hebben.

Ik betaalde voor het fruit - waarschijnlijk vroeg ze ons veel te veel geld overigens - en nam het mandje aan. Ik pakte één van de appels en hield die voor hem omhoog. 'Wilt u nu één appel?' vroeg ik hem.

Ik kwam terug van mijn rit door het bos en voelde me als een heel nieuw persoon. Ik had heerlijk gegaloppeerd over de bospaden en de wind had mijn haren los geblazen. Het was alsof de rit me helemaal schoon had geblazen en ik weer met volle moed verder zou kunnen gaan met mijn dagelijkse werk. Na het paard af te hebben gezet in de stallen, liep ik vol zelfvertrouwen terug het kasteel in. Ondertussen echter proberende mijn haren te fatsoeneren.

Hij pakte de appel aan en glimlachte. "Ja graag." Elijah nam een hap en keek wat rond. "Ik vroeg mij eigenlijk af waar u nog meer van hield, buiten appels natuurlijk. Kleding of meer kunst." Vroeg hij haar en nam nog een hap. Ze had een goed oog voor appels, deze was heerlijk sappig.

Ivan checkte voor een laatste keer of alles zo lag zoals hij het had aangetroffen en zuchtte zachtjes. Hij legde de spullen die hij moest brengen op het tafeltje naast de deur en verliet de kamer. Hij had zijn gehoopt dat hij eindelijk iets had om door te geven aan de informant, maar helaas.

Ik begaf me naar boven, naar het kleine kamertje dat de mijne was. Direct gelegen naast de suite van de prins, met een koordje dat van zijn kamer naar een belletje in mijn kamer ging. Zo kon hij me altijd bereiken en kon ik daar zijn binnen een minuut. Het was natuurlijk niet zo groot als dat van de prins, of zo mooi ingericht, maar het was prima te doen. Voor iemand die in het kasteel werkte, was het een hele mooie kamer. Dus, ik liep naar mijn kamer ;p

Ik nam zelf ook een appel en nam net een hap toen hij me een vraag stelde. Snel kauwde ik en slikte ik door om niet te onbeleefd te lijken. 'Ik uhm...' Ik dacht kort na. Er waren meerdere dingen waar ik van hield, maar waar hield ik specifiek van. 'Ik houd van schilderijen en beelden. Zo heel af en toe als ik de tijd heb schilder ik zelf.' Ik keek op naar hem. 'En u?'

Elijah dacht er zelf ook even over na. Waar lagen nou echt zijn interesses. Vroeger vond hij het leuk om samen met Cassidy streken uit te halen bij het personeel, maar om dat nu te gaan vertellen was ook erg raar. Veel van zijn activiteiten waren niet echt heel interessant. Hij was erg onhandig. Zijn vader had hem geprobeerd te leren schermen en vechten, maar hij kon beter denken dan vechten. "Ik lees graag." Zei hij, maar voelde zich meteen een sulletje. Welke stoere prins las er nou boeken. "En ik...uh....vind zwaardvechten wel leuk." voegde hij snel toe.

Ivan liep snel verder en maakte zijn ronde af. Vanavond was de ontmoeting met de informant en als hij geen informatie had dan hing hij. Hij liep wat rond en ontweek zijn opdrachtgever zo goed mogelijk. Inbreken bij de koning of prins was te riskant. Maar de prins en Cassidy waren allebei niet aanwezig. Snel liep hij naar de kamer van de prins en keek op de gang rond of er echt niemand was. Hij had een paar handdoeken meegenomen van de wasserette en opende zo zachtjes mogelijk de deur. Gelukkig, hij was niet eerder terug gekomen.

Een lach verscheen op mijn gezicht die meteen weer plaats maakte voor een teleurstellening. 'Ah ja, dat begrijp ik,' antwoordde ik zo neutraal mogelijk. Hij was dus wel een typische adellijk jongetje die alleen maar op rijkdom en vechten gaf. De boeken die hij las zouden ook vast geen literaire hoogstandjes zijn. Ik beet van mijn appel en keek naar de tegels op het pleintje. Velen waren gebroken, maar ze deden nog prima hun werk.

Ik kwam de hoek om en zag net iemand prins Elijah's kamer ingaan. Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op en begaf me snel naar de kamer toe. Dat was niet de prins, die herkende ik van verre aan zijn lengte en lichaamshouding. Ik opende de deur bleef met een beschuldigende blik in de deuropening staan. 'Wat doet u hier?'

Elijah voelde zich echt een idioot. Welke vrouw wil nou een boekenwurm. Hij nam snel nog een hap van de appel en wist niet wat te doen. Hij had het helemaal verpest bij haar. De stilte knaagde aan hem, maar hij was bang t als hij nog iets zei dat het alles meteen erger maakte.

Ivan schrok zich een ongeluk en liet de handdoeken vallen. "Verd..." Hij hield meteen zijn mond toen hij haar zag. "Ik schrik me kapot." Zei hij snel en grinnikte zachtjes. Zijn hartslag was niet normaal snel geworden. "Ik breng handdoeken voor de prins. Wat doet u hier, u hoort een vrije dag te hebben." Voegde hij er snel aan toe.

De stilte was pijnlijk, maar ik had geen idee hoe ik hem kon verbreken. En misschien wilde ik dat ook wel niet. Het begin van de wandeling had me wat doen opleven. Had me wat vertrouwen gegeven in dat het misschien toch niet zo erg was. Ik was fout geweest. Hij was precies zoals elke andere man van stand, en dat was totaal niet mijn type. Toch zat ik aan hem vast...

'Ik kom net terug,' reageerde ik bijna snauwerig. 'En kom nu uit de kamer. Alles gaat via mij.' Ik kneep mijn ogen lichtjes samen om hem in me op te nemen. 'Alles wat hij nodig heeft, regel ik. Alles wat er gebracht moet worden, wordt naar mijn kamer gebracht.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en zette een stap opzij uit de deuropening. Had niemand hem iets geleerd toen hij hier kwam werken?

Hij wreef door zijn gezicht en zei zacht. "Laten we maar teruggaan." Hij draaide zich rustig om en keek even rond. Misschien was dit toch geen goede keuze geweest. Misschien is het ook maar beter dat ze elkaar niet zoveel zien, dan kan hij het niet verpesten. "Het spijt me dat ik niet alles kan zijn wat je zoekt in een man." Dacht hij hardop en liep richting het paleis.

Ivan keek naar de grond. "Mijn excuses, ik doe alleen maar wat mij vertelt wordt." Hij raapte de handdoeken op en gaf ze aan haar. Hij liep de kamer uit en keek even om. "Ik zal doorgeven dat u weer terug bent." Hij probeerde zo schuldig mogelijk te kijken, maar hij kon haar wel wurgen nu. Dat wicht had zijn enige kans op informatie verpest!

Niet meer dan een seconde keek ik op naar de prins, om vervolgens snel naar het mandje in mijn handen te kijken. Alles wat ik verwacht had kwam uit. De rest van mijn leven zou ik moeten delen met een nare, bloeddorstige man die me niet eens wilde leren kennen. Ik zou mijn leven en het bed met hem moeten delen. Tranen borrelden op achter mijn oogleden, maar ik wist ze binnen te houden.

Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen na, de handdoeken in mijn handen terwijl ik zelf in de kamer stond. Ik wist niet wat het was, maar iets in hem leek geen spijt te hebben. Wat was het? Probeerde hij me uit te dagen of iets dergelijks? Ik legde uiteindelijk de handdoeken in de badkamer neer en verliet de kamer.

Elijah keek naar de grond en deed moeite om een neutraal gezicht te behouden. In de boeken was het altijd zo gemakkelijk. Een blik in elkaars ogen en de vonk was er meteen. Waarom was dat nu niet zo. Lag het aan haar, of lag het aan hemzelf. Het lag gewoon aan hem! Hij liep rustig terug en was zich niet bewust van wat er om hem heen gebeurde.

Ivan liep naar zijn eigen kamertje en plofte op bed. Met de handen in zijn haren probeerde hij te bedenken wat hij kon doorgeven. "Denk na, wat is er allemaal gebeurd." Siste hij. De prinses is gearriveerd. De prins was erg enthousiast. Ze zijn gaan wandelen. Wat een onzin! Dit was geen goede informatie. Shit shit shit! Misschien kon hij snel uit geheugen vertellen waar bewakers stonden. Ja, dat wist hij nog wel! Ivan zijn gedachten gingen alle kanten op. De chaoot had een idee.

Back in the Netherlands haha!

In stilte begaven we ons terug naar het kasteel. Hoe zeer ik zijn aanbod had gewaardeerd om te wandelen - en elkaar beter te leren kennen zo had ik gedacht - zo zeer wilde ik nu weer terug zijn. De stilte gaf iets pijnlijks, prikte in mijn maag en maakte dat ik me erg onprettig voelde.

Ik liep naar mijn eigen kamer toe waar ik vrolijk op het bed neerzakte. Vandaag was een goede dag, maar ik moest een oogje houden op die nieuwe jongen.

Welcome back

Bij de poorten aangekomen stopte hij. "Excuseert u mij. Ik moet nog iets doen." Zei hij en liep richting de tuinen. Hij moest gewoon even weg. Alles op een rijtje krijgen en de vinger op de problemen leggen. Hij liep richting de bosrand, naar de plek waar hij altijd heen ging als het allemaal niet zo lekker liep.

Ivan herhaalde zijn verhaal een aantal keer in zijn hoofd. Het gaat goed. "Ze vertrouwen me in de buurt, maar nog niet met geheimen. Ik werk eraan, maar dat kost tijd. Voor nu weet ik alleen wat functionele dingetjes over het paleis. Bij alle poorten staan bewakers, maar er staan er maar weinig aan de bosrand. Ook bij de ramen en in het paleis zelf, maar hier ...." Dat moest genoeg zijn. Als ze nog meer info na iedere 3 nachten wilde, dan vroegen ze onrealistische dingen. Vanavond was het eerste informatie moment en hij mocht het niet missen. Hij checkte of zijn zwarte kleren er nog lagen. Zijn uitgang had hij allang gepland. Vanavond ging hij zien hoe een goede spion hij was.