It's hard working, but still worth my opinion

Ik knikte en schreef het even op. 'Zal ik haar de martelkamer laten zetten?'

'Ja doe maar.' Zei hij en stond moeilijk op. 'Dankje.'

Ik knikte en riep iemand om dat te doen.

Ik staarde voor me uit.

Hij hupte moeilijk naar de wapenkamer en haalde wat messen op.

Ik zat al snel in die kamer en keek rond. Het maakte me geen reet meer uit gescheiden te worden van Ashton. Hij was mijn rechterhand, hij zou me moeten steunen verdomme. Ik keek even naar mijn hakken.

Hij hupte naar binnen steunend op zijn kruk. Hij grijnsde even naar haar en schudde zijn hoofd. 'Had je me toch maar vrij moeten laten.' Zei hij en keek naar haar. 'Had je me toch maar geholpen, maar je was egoistisch.'

Ik keek op naar Jesse. 'Ik ben niet bang voor je,' zei ik rustig. 'En je zei zelf dat je toch wel dood zou gaan, dat ze je dood zouden schieten.' Ik keek hem recht aan.

'Niet als je me naar het buitenland had laten vluchten, maar zoals je ziet komt het lot toch altijd uit voor mij. Jij zit nu daar en ik heb nu de touwtjes in handen.' Hij grijnsde en ging voor haar staan. 'En aangezien ik nog een kogel uit mijn been heb moeten laten vissen....tja....hoeveel pijn verdien jij dan.' Hij keek naar haar en grijnsde. 'Je zou zo een perfecte vriendin zijn, tenminste als je niet wist hoe je een geweer moest gebruiken.'

Ik scudde zacht mijn hoofd. 'Nee, jij zou de leiding willen hebben bij alles en ik ga alleen met jongens die mij als een gelijke behandelen.' Ik keek kort naar zijn been. 'Die verdiende je omdat je vluchten. Toekijken was een doodsvonnis geweest.' Ik haalfe diep adem. 'Maar hrt maakt niet uit qat ik zrg. Doe met me wat je wilt..'

'Ik dacht dat je me beter kende.' Zei hij en keek naar haar schoenen. 'Op hakken in de pineut, ontsnappen zal met ze niet gaan.' Zij hij grijnzend en trok zijn mes. Hij liep om haar heen en zuchtte zacht. Waarom kon hij dit niet. Hij moest anders zou zijn baas nog verkeerd gaan denken, maar iets hield hem tegen. Hij pakte twijfelend haar arm stevig vast en dacht na. 'Eens zien.' Hij schreef er de naam van haar broertje in en keek naar haar. 'Kom dat je bekend voor?'

Ik keek er even naar en toen naar hem op. 'Ik heb dat dossier over mijzelf ook gelezen,' zei ik neutraal, maar vanbinnen raakte ik in paniek. Hopelijk wisten ze dat ik geen contacy met hem had. Ik wilde hem beschermen en had daarom alle banden verbroken. 'succes met uitvinden waar hij woont, want ik weet het ook niet.' Ik keek even naar mijn arm. Gelhkkig een oppervlakkige wond, eie kon nog jelemaal genezen. Ik keek weer naar Jesse op. 'Je weet dat ik jou geen pijn heb gedaN... Alleen toen je me uitschold.'

'Je hebt me laten ontvoeren. Je hebt me laten martelen en je hebt me neergeschoten. Geen pijn? I don't think so!' Een woedevlaag trok door hem heen en hij haalde hard uit naar haar gezicht. Rustig haalde hij weer adem en leunde tegen de muur. Even keek hij naar haar arm en zei neutraal. 'We hebben een spoor. Binnen een week weten we alles over hem en zijn kleine mizzerige.....korte leventje.' Zei hij dreigend.

Ik incasseerde de klap en keek toen weer.naar hem. 'Jesse... Ik ben de reden dat je nog leeft. Ik heb je wonden verzorgd en erop toegezien dat jr elke dag eten en drinken kreeg.' Ik sloeg mijn ogen neer en dacht aan kleine Jacob. Jesse bleef van hem af. Al zou ik kijn hand moeten afhakken om mijn andere hand los te krijgen, ik zoj het voor hem doen.

'En ik ben de reden dat jij nog leeft.' Zei hij en keek haar serieus aan. 'Anders lag je nu bij dat hoopje lichamen.' Hij pakte het mes goed vast en zei rustig. 'Ik zal je wonden misschien niet verzorgen, maar de groep vind het niet erg als ik je in leven houd voor....persoonlijke zaken.'

Ik ben toch binnenkort sood,' zei ik daarop als anteoord. 'Ik ben de leider en zal geen antwoorden geven. Dood staat zowat op mijn voorhoofd Jesse. En dat gaat vast voor je peraoonlijke zaken.' Ik rolde met mijn ogen. 'van mij part steek je me nu al dood,' maar dat doe je toch niet.' Ik keek hem recht in zijn ogen en toonde geen angst.  'Jesse, misschien was het naief jou ook in leven te houden, maar voor spijt is het te laat.'

Hij keek haar nog steeds serieus aan. 'Je zult hier niet sterven, maar je geliefde misschien wel. Een voor een, iedereen wie je ooit ontmoet hebt, maar dat terzijde.' Hij hupte naar een stoel en keek vanaf ze zijkant naar haar. 'Ik weet nog wel wat dingen. Lichamelijk schaden is namelijk zonde van je lichaam.' Zei hij en grijnsde. 'Je bent voor hun en voor mij niet de leider, want een vrouw kan de leider niet zijn.'

Ik balde mijn vuisten evoelde het bloed in mij beginnen te koken. 'We leven niet in hry jaar nul,' siste ik en ik keek hem schero in de ogen. Ik moest snel wezen, ik moest mezelf vannacht loskrijgen en ontsnappen. Ik moest Jacob uit het pleeggezin halen en vluchten. Ik klemde mijn tanden op elkaar en fluisterde wat verwensingen.

Hij lachte en keek naar haar. 'ik denk dat Sven jou vanavond wel wil zien. Op zijn kamer....alleen.' zei hij lachend en stond weer op. 'of de baas. Die houd wel van schoonheid met een puntje verraad.' Hij liep naar de deur. 'een vrouw heeft maar drie taken. Schoonmaken, koken en seks hebben. Dat komt wel goed hoor.'

she's still a virgin, dus jiemNd anders dan Jesse de eerste keer haha. 

Il volgde hem met mijn oge.. 'hmm, en jij niet eens. Omdat je nog steeds van me houdt of ondat je lul te klein is,' siste ik naar hem.

'omdat ik niet kan lopen.' Gromde hij en keek haar bloedserieus aan. 'aangezien alles bont en blauw is wacht ik daar nog wel mee.'

Ik keek hem even aan en stqarde toen voor.me uit alsof hij licht was. Vanbinnen leek ik te aterven. Niet weer. Ze lochten me jiet verkrachten.

Hij grijnsde en keek naar haar. 'Ik zal wel eens kijken wie je graag een leuke avond laat beleven.' Hij opende de deur en zei nog. 'Wat is je broertje zijn lievelingseten kleur,dan kunnen we zijn kamer vast klaarmaken.'

Ik negeerede hem volkonen en keek voor me uit. Wat een klootzak. Hij probeerde me psychisch helemaal kapot te maken.

Hij trok de deur lachend achter zich dicht en hupte naar de kamer en ging zitten.

Ik keek rond en dacht na. Wat moest ik nu doen? Ik keek naar de boeien om mijn handen en beetop mijn lip. Ik kon mezelf wel vrij krijgen, misschien ook nog wel ontsnappen, maar ik moest AShton ook nog zoeken dan. Dan ging me toch nooit lukken? Ik keek rond. Nee, ik moest het proberen. Het was mijn enige kans. Kort keek ik naar de naam van Jacob. 'Dankje,' mompelde ik zacht. Nu had ik een drive om hieruit te komen.