It's hard working, but still worth my opinion

En we hoeven onze namen er niet bij te zetten want we zijn de enige. Muhahahahha. Ha-ha.

Stommerd die ging slapen...

-

Ik keek de grote zaal rond die volgepropt was met mensen. Vele staarden lusteloos voor zich uit, hadden waarschijnlijk spijt dat ze hier terecht waren gekomen, maar ik had geen spijt. Ik stond nog steeds voor mijn mening. Ik was niet bang om te vechten en ze zouden mij niet zomaar klein krijgen. Wanneer ik de kans zou krijgen om te ontsnappen, zou ik hier weg zijn. Ik kneep mijn ogen samen en zocht naar mensen die ik misschien kende, maar helemaal niemand. Dat was waarschijnlijk een goed teken. Dan waren ze niet opgepakt. Ik ging wat rechter op tegen de muur zitten en liet mijn oog vallen op de bewakers. Ze hadden grote zwaarden en andere rare wapens. Mijn maag knorde en ik vervloekte het ding dat het me verraadde. Eten had ik al een tijdje niet meer gehad, maar misscihen op onze nieuwe plek dat we iets zouden krijgen.

Zijn hoofd bonkte tegen de wand van de houten kar. Een wond in zijn arm had ervoor gezorgd dat hij geen weerstand meer kon bieden. Het geluid van galoperdende paarden stopte en de deuren van de kar gingen open. Hij werd ruw omhoog getrokken en meegesleept naar binnen. Hij struikelde en viel de cel in. De deur werd hard achter hem dicht gesmeten. Met moeite drukte hij zichzelf overeind en ging aan de kant zitten. Niemand keek hij aan. Jij zocht geen ruzie al de eerste dag nin de cel.

Ik snap het nu als niet meer. Zijn ze nou op dezelfde plek? Is die van mij al vervoerd? Huh?

Ze zitten beide in de cel om dadelijk vervoerd te worden

Oké thanks.

Een nieuwe groep jongena werd de cel inggooid en snel analyseerde ik de groep, maar niemand die ik kende zat erbij. Het was eentonig hier te zitten. We mochten niets, kregen nirts en iedereen deed precies hetzelfde. Rondbenen, zitten en kijken zonder iets tr zien en zo af en toe flipte er een. Straks zouden we vervoerd worden en ik hoopte dat het dan beter sou worden. Minder saai.

Hij wreef door zijn gezicht met een hand en keek naar zijn arm. Het moest dicht gemaakt worden. Het bloedde best erg. Een van de bewakers hier had hem in zijn arm gestoken toen hij probeerde te ontsnappen. Hij had geprobeerd in een boom te klimmen, maar ze schoten hem meteen in zijn arm met een pijl. Hij trok zijn shirt met moeite uit en probeerde het om zijn arm te binden, maar dat ging niet zo goed met een hand.

In mijn ooghoeken zag ik dat een jongen zijn shirt uit deed en ik keek om om het eens beter te bekijken. Hij had een grote wond en niemand jwam hem helpen. Langzaam stond ik op. Dan zou ik me maar opofferen. Vrienden maken wilde ik niet, maar je kon maar beter geen vijanden hebben. Ik liep naar de jongen toe en hurkte bij hem neer. 'Kan ik helpen?'

Hij bleef proberen en keek even naar hjaar op. 'Uhm nou....ja wil je dit even vast maken?' Vroeg ze en draaide zijn arm een beetje naar haar toe. 'Ik kan het niet met een arm.'

Ik knikite en maakte het shirt strak vast om zijn arm. 'Alsjeblieft.' Ik stond alweer op om weg te lopen.

Hij pakte snel haar hand en trok haar zacht terug. 'Dankje.' Zei hij en keek haar in haar ogen. 'Waarvoor zit jij hier in de cel?' Het was raar dat er een meisje zat hier.

Ik keek hjem verbaasd aan en had hem bijna geslagen in een reflex. 'Dat houd ik liever voor mezelf,' zei ik, maar ik bleef nu wel bij hem staan. Kort keek ik rond en toen plofte ik naast hem neer. 'En jij?'

'Waarom vertel jij dat niet eens eerst.' Zei hij en keek naar haar. 'Waar ben je bang voor? Dat ik je ineens niet meer tegen je durf te praten?' Hij zakte wat onderuit en bewoog rustig zijn arm.

'Overal zitten verraders en ik heb nooit erkend waarvan ze me beschuldigen. Ik ga jou mijn straf niet erger laten maken.' Ik keek de cel rond en toen weer naar hem. 'Niemand vertrouwen is mij altijd geleerd.'

Hij knikte rustig. 'Tja, als jij dat wil geloven. Ik ben alleen dan net door mijn eigen mensen uit een boom geschoten.' Zei hij en keek voor zich uit naar de grond. 'Ik ben niet bang om mijn daden te vertellen. Gevangen zijn we toch al. Liever dat ze het weten, dan dat ze me eeuwig martelen voor antworoden.'

Ik keek hem even onderzoekend aan. 'Is ook een opvatting,' mompelde ik en ik keek weer voor me uit. 'Ik ben Evesa.' VCanuit mijn ooghoeken keek ik naar hem.

Hij knikte rustig. 'Uiteindelijk gaan we allemaal dood.' Zei hij en legde zijn arm anders neer en klemde zijn kaken op elkaar. Hij haalde even rustig adem. 'Avon.'

Ik keek naar zijn arm en toen omhoog naar hem. 'Een pijl? Mij hebben ze nog niet echt met wapens behandeld.' Ik keek weer voor me uit. 'ALleen met hun vuisten.' Ik ging onbewust met mijn vingers over mijn shirt. Daaronder zat een grote blauwpaarse vlek.

Hij keek verbaasd naar haar hand en weer naar haar op. 'Ik was ontsnapt en klom in een boom. Ze schoten me eruit.' Hij keek wat rond. 'Hoelang zit je hier al.'

'Oh...' Ik was even stil en dacht na. 'Te lang... Ik denk, anderhalve week of zo. Ze halen me steeds op om me te ondervragen, maar ik antwoord niet.' Ik keek naar de grond. 'Ze kunnen me hier niet voor altijd houden.'

'antwoord gewoon. Hoe erg kan het zijn? Je lijd nu alleen maar meer.' Zei hij en trok zijn knieen op. 'Dat heb ik ook gedaan. Ze mogen weten wat ik heb gedaan. Ik ben er trots op.'

Ik keek naar zijn gezicht en knikte heel zachtjes. 'Dat... is misschien wel waar.' Ik legde mijn hoofd tegen de muur aan en keek omhoog. 'Maar hoelang denk je dat ze me kunnen straffen?' Ik keek naar hem opzij.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ze zullen je martelen tot ze antwoorden krijgen en straffen....' Hij dacht even na en keek naar haar. 'Verraders laten ze niet los.' Zei hij en zuchtte.

'En als ik niet beken? GHoelang houden ze me dan hier?' Ik triok mijn knieën op en legde mijn armen er rustig op. 'Toch niet mijn hele leven?' Ik fronste en legd emijn wang op mijn knie en keek hem op die manier aan.

'De marteling zal denk ik steeds erger worden, tot dat je lichaam dat niet meer aan kan.' Zei hij en voelde voorzichtig aan zijn arm. 'Je hoeft ook niet alles te bekenen. Als je ze een ding geeft zijn ze al tevreden.'

'Maar dan zit ik hie voor de rest van mijn leven.' Ik sloot mijn ogen even en liet een grote zucht horen. 'En anders martelen ze me dood.' Een tweede grote zucht volgde. 'Lekkere keuze dit.'