It's hard working, but still worth my opinion

'Je moet het zelf weten.' Zei hij en zakte wat verder onderuit. 'Ik koos voor dat vastzitten. Dan heb je nog enige kans op ontsnapping.'

Ik tilde mijn hoofd weer op en staarde voor me uit. 'Best.. Maar als er iets fout gaat, geef ik jou de schuld.' Ik glimlahte scheef naar hem opzij. 'Dan maak ik je het leven zuur mannetje.'

'Dat kan ik denk ik wel aan.' Zei en en glimlachte even naar haar. 'Wanneer komen ze je denk je weer halen?'

'Ze zeiden dat ze voor het transport nog een keer kwamen,' zei ik en ik haalde een hand door mijn haren en keek eventjes rond naar de grote groep mensen. Weinigen sloten vriendschappen, bang voor verraad en ik was hier ook niet voor vrienden, maar aardigt doen kon geen kwaad.

Hij knikte rustig en sloot zijn ogen. 'Laat ze je niet meer pijn doen dan nodig is. Daar ben je te mooi voor.' Zei hij gewoon zonder schaamte en ademde rustig. Hij zou hier zo kunnen slapen.

Ik zei niets maar glimlachte even zwakjes dat ik dat wel lief vond. Ik keek voor me uit en alsof je het over de duvel had. Een bewaker stond voor me en ik keek naar hem op zonder iets te zeggen. Hij moest zelf maar vertellen wat hij kwam doen.

Hij keek op haar neer en wachtte tot ze op stond. Ze wist wel waarvoor hij kwam. Zijn gezicht gaf geen sprakje emotie vrij. Toen ze na een paar seconden niet op stond greep hij haar haren vast en trok haar overeind. 'Smerig wicht.' Gromde hij en duwde haar richting de deur.

Hij opende verbaasd zijn ogen en stond snel op. 'Doe even normaal.' Gromde hij naar de bewaker. 'Een vrouw behandel je met respect.'

Ik keek even om naar de jongen van wie ik de naam weer was vergeten en toen om naar de bewaker. 'Handen af,' snauwde ik hem toe en ik liep voorhem uit.

Hij keek haar even na en toen naar de jongen die zo'n grote bek opzette. 'Het is geen vrouw, maar een verrader.' Zei hij en duwde hem hard naar de grond.

Hij viel tegen de grond en keek woedend naar hem op.

jij ondervragers?

-
Ik werd in de goede richting geduwd en keek de mannen smerig aan. In het kamertje zakte ik op de stoel en ik keek de ondervragers uitdagend aan.

Ik keek hem serieus aan en trapte nog een keer tegen zijn zij. 'Bek dicht dus of we gaan jouw leven erg zwaar maken.'

Hij beet zijn kaken even op elkaar en stond gewoon weer op. 'Denk je echt dat je dat gaat lukken. Zonder je wapens was je nu al dood geweest.'

Hij keek even naar haar en liep om haar heen. 'Al van gedachten veranderd, of moeten we je er weer even aan herinneren wie er hier de baas zijn?'

Ik reageerde niet en dacht aan wat de jongen had gezegd. Moest ok bekennen? En wat moest ik bekennen dan? Ik dacht aan mijn acties.

Je bent nuje dubbel al vergeten.

Hij kee knaar haar en grijnsde. 'Wat jij wil.' Zei hij en schopte haar stoel omver. 'Denk maar niet dat we je zullen behandelen als een vip. Je bent en blijft een vrouw. Je hoort naar ons te luisteren.'

Omg Kutje. Sorry.

Mijn hoofd klapte op de grond en ik kneep mijn ogen even samen. Dat was een behoorlijke kpap. Ik greep mijn hoofd vast. Ik wilde jirt doodgemarteld worden.

'Ik kan jou makkelijk aan,' gromde ik en ik pakte zijn gewonde arm strak vast en kneep er hard in. 'Pas op, wij zijn vele malen sterker.' Ik kreeg een grote grijns. 'Vond je dat meisje leuk? Dan zou ok mijn mond houden. Ze heeft een goed lichaam.'

Hij kreunde even en keek hem furieus aan. Hij draaide rond en greep hem bij zijn keel. 'Niemand hier is bang van jullie. Die wonden kreeg ik door jullie wapens. Zonder zijn jullie niets waar. Schuildend achter een uniform, maar toch zwak.' Hij duwde hem tegen de muur. 'Ik heb al een liefde, maar die vermoorde jullie.' Gromde hij.

Ze lachte even en hij ging met zijn voet op haar buik staan. 'Vertel dan, he? Wat heb je allemaal uitgespookt stom wicht.'

'Gewoon wat boeren opgestookt, meer niet,' siste ik nu maar. 'Ga van mijn buik af!' Ik orobeerde hem weg te duwen.

'Wat dan?' Gromde ik en ik pakte zijn keel vast. Al sneo was er versterking die die jongen neerslorgen en hun zwaarden op hel richten. 'Wie is je liefe?' Gromde ik nog een beetje hijgend. 'Zeg het of je krijgt een zwaard in je hart.'

Hij hijgde en keek naar de zwaarden. 'Ze is toch al dood.' Gromde hij en kroop rustig achteruit tegen de muur. 'Jullie kunnen niet winnen zonder die zwaarden. Een tegen een waren jullie allemaal dood geweest.' Zei hij en lachte even spottend. 'Allemaal.'

'Vertel ons de waarheid.' Gromde hij en zette zijn voet met nog neit al het gewicht op haar keel. 'Vertel het nu!!'

'Ik werkte alleen en met mijn vrouwelijke charmes probeerde ik boeren over te halrn een aanval te plannen op de koning. De meeste weigerden echter en ze hebben me ook verraden. laat me nu gaan.'

Ik keek hen met samengeknepen ogen aan. 'Je hebt nrt je doodvonnis getekend. Jij gaat jezelf kapot werken.'

Hij lachte alsof hij de weg helemaal kwijt wat. 'Mijn dood vonnis? Je komt nooit meer van me af. Hoor je me? NOOIT MEER!'

Hij haalde zijn voet van haar af en keek haar even fronsend aan. 'En verder?'

'Dat was het! Dat was alles. Ik ben laar een vrouw, wat kan ik nou allemaal doen?' ik haalde opgelucht adem.

Ik bekeek hem even en liep toen weg. Die kerel was helemaal gek.

Hij keek ze woedend na en sloot even zijn ogen.

'Oke dan.' Zei hij en keek even naar zijn partner. 'De muur.'

Ik bekeek ze en Krabbélde ondertussen overeind. De muur? Dacht ik bij mezelf, maar ik zei niets.

Ze liepen weg.

De partner krabbelde snel wat op papier en knikte. 'breng haar terug.' Zei hij en grijsde naar haar.

Hij negeerde alle pijn.

Ik keek de man fel aan en liep toen zelf terug. 'Ik ken de weg,' snauwde ik naar de bewaker die mijn arm vast wilde pakken.

Hij zou zo in slaap kunnen vallen. Zo moe was hij.