It's hard working, but still worth my opinion

'Celmaat.' Zei hij en beet hard op zijn wang.

Ik keek rond naar de jongen. Waar was hiuj?

Hij zag haar gezicht eb sloot zijn ogen maar snel.

Ik keek geschrokken op van de hand op mijn schouder. 'Ik til je wel,' zei Ethan de celgenoot.

Hij keek verbaasd op en glimlachte even tevreden. 'goed dat je nog leeft.'

'Onkriid vergaat niet.' Ik keek rond. Gaan we snel weer?'

'dat weet ik niet.' Zei hij. Een jongen kwam aan. 'heis hem op. Ze komen ons straks halen.'

Ik keek op en keek toen Ethan even aan. 'Spring op mijn rug,' zei hij en met tegenzin deed ik dat. Ik keek naar Avon en keek goed wat ze deden met hem.

Ze tilde hem op en liepen snel verder.

EThan liep ook door, maar ik bleef goed op Avon letten.

Loop loop loop de hele dag. Avon sliep heel diep, toen ze bij een grot aankwamen.

Ik werd op de grnd gezet en keek snel om naar Avon.

Hij keek even op toen er een lichte klap door zijn lichaam ging toen hij de grond raakte.

Ik kroop naar hem toe en pakte even zijn hand. 'Avon?'

Hij keek naar haar en glimlachte zwak naar haar. 'waar zijn we.'

'In een grot,' zei ik zachtjes en ik pakte vorozichtig zijn hand. Het maakte me niets meer uit dat iedereen wist van ons.

Hij keek wat rond en voelde zacht aan de wond. Hij voelde zich een blok aan hun been. Niemand kwan zo vooruit. Alleen maar opgehouden door hem.

ik sloeg zijn hand zachtjes weg en keek hem in zijn ogen. 'Hoe voel je je? Eerlijk zijn.'

'Gewoon wat moe.' Zei hij en keek even wat rond om te zien wie er allemaal waren. 'Hebben er veel het overleefd?'

Ik knikte en keek naar de grond. Drie maar, maar er zijn wel veel zwaar gewonden.' Kort keek ik naar mijn handen die ik schoon had gewreven aan mijn shirt. Ik wilde niet dat ze tijd aan mij verspeelden als anderen vochten voor hun leven.

Hij pakte zachtjes haar hand vast en keek ernaar. 'Pak wat water, dan maak ik het wel schoon.' Zei hij en sloot zijn ogen heel even.

'Maar Avon...' Ik was even stil en kroop toen voorzichtig weg. Van een jongen kreeg ik een kommetje water en ik kwam moeizaam weer terug. Waarom wilde mijn lichaam nog steeds niet naar me luisteren? Ik at toch weer?

Hij pakte het kommetje rustig aan en pakte een doekje dat ergens lag. Hij maakte het nat en haalde voorzichtig het bloed van haar handen.

Ik keek niet naar mijn handen, maar naar hem en hoe hij bezig was ondanks zijn eigen verwondingen. 'Denk je dat we het echt gaan redden?' vroeg ik heel zachtjes.

Hij knikte rustig en bewoog heel rustig, omdat hij niet meer energie had. 'We redden het wel.'