It's hard working, but still worth my opinion

Ik keek naar mijn handen. Handen die een bewaker hadden gedood. Verdiende ik het niet om afgebeuld te worden? Een bewaker was ook een mens, ook al koos hij voor de verkeerde kant. Ik gleed met mijn vinger over het oude litteken in mijn hand dat weer zichtbaar was nu mijn hand schoon was en keek toen op naar Avon zonder een woord te zeggen.

'Vraag anders even om een verbandje.' Zei hij zacht en legde het doekje langs het kommetje.

'Die kunnen ze wel beter gebruiken,' zei ik en ik keek kort naar mijn hand omlaag.

'Doe het nou maar gewoon.' Zei hij en rolde zacht op zijn zij.

Met een grote, overduidelijke zucht ging ik op zoek naar een verbandje.

Hij sloot zijn ogen, maar deed er alles aan om wakker te blijven.

Ik pakte het verbandje van iemand aan en kwam terug. Ik ging naast hem zitten en probeerde het erom heen te krijgen.

Hij keek heel even naar haar en zei toen. 'Jullie moeten verder. De gewonden houden jullie allemaal maar op.'

Ik keek hem meteen woedend aan. 'Wat zei je net? Denk je dat ik je hier achter ga laten idioot?!'

'Je moet wel. Ze komen ons achterna en we reizen alleen maar slomer door ons.'

Als ik vuur had kunnen schieten uit mijn ogen, zou hij levend verbrand zijn. 'Als je het nog één keer waagt om dat te zeggen...'

'Ethan!' Riep hij en keek naar de jongen die eraan kwam. 'Haal iedereen hier weg en laat de zwaar gewonden achter. Ze komen ons halen en wij houden jullie alleen maar op.'

Hij fronste even. 'Dan moeten we jou ook achter laten?'

Ik keek woedend naar Avon om en schudde mijn hoofd. 'Ik haat je,' gromed ik. 'Als je een waardige tegenstander was geweest...' Die zin kon hij zelf wel afmaken. Dan was ik bovenop hem gesprongen. Ik trok mezelf met grote moeite overeind en probeerde weg te lopen.

'Doe nou maar gewoon. Ik zorg wel voor die andere 3, dan lukt me nog wel. Ga naar Solitude. Ik zie jullie daar als we hier verder kunnen. Zoek naar Admira. Onder haar kroeg zit een gangenstelsel waar je kunt onderduiken.'

Ethan snapte er niets van en knikte rustig. 'Ja oke. Weet je dit echt zeker? We kunnen jullie best meenemen?'

Ik liep zwakjes weg. Zonder om te kijken verliet ik de grot. Hoe kon hij zo idioot zijn om te denken dat ik hem hier liet?

'Dat kost teveel tijd. Ik blijf hier wel. We komen zo snel mogelijk.' Zei hij en zei snel. 'Neem haar ook mee en zorg dat kosten wat kost ze daar blijft tot ik er ben. Ik wil niet dat ze hier terug komt.'

Ik knikte en keek haar na. 'Ik doe mijn best Avon, maar ze is een pittige tante. Ik kan niet beloven dat ik haar mee krijg. Ik heb haar handen gezien en nog geen kreuntje gehoord de hele dag.'

'Ik weet het, maar doe het toch maar.' Hij rolde op zijn buik en duwde zichzelf met een hand overeind. Hij had al meer kracht dan eerst, maar nog steeds extreem veel pijn.

Ik knikte en keek rond. 'Ik zal het rondvertellen en haar dan zoeken.' Ik keek naar hem op. 'En ik zorg dat we spullen voor jullie achterlaten.'

'Dankje.' Zei hij en kroop rustig naar de kant en ging ertegenaan zitten.

Even chat?
-

Ik liep weg en ging het vertellen.

Ik ging bovenop de rots zitten aan de andere kant.

Hij liep naar buiten en keek rond. 'Waar ben je?'

'Rot op of ik sla je echt in elkaar.' Ik pakte een steen en liet die boos door mijn handen glijden.

'Je slaat me niet in elkaar met die handen.' Zei hij en liep rustig naar haar toe. 'Doe eens rustig.'

'Nee! Je bent helemaal gek in je hoofd als je denkt dat ik je hier zomaar achterlaat!' Ik gooide de steen vlak langs hem. Boos keek ik de andere kant op.