It's hard working, but still worth my opinion

Hij bleef rennen en rennen. Ook al konden zijn benen het allang niet meer aan. Hij kon niet eens meer logisch denken. Zoveel bloed was er al uit zijn lichaam.

Ineens voelde ik armen om me heen die me van zijn rug tilden. 'Rustig maar, we maken het hem wat makkelijker.' Ik keek naar AVon en knikte zachtjes. 'Als hij maar niet achter raakt...' De jongen knikte naar me. Een andere jongen rende hard met Avon mee en hield hem in de gaten.

Alsnog bleef hij rennen. Hij merkte pas naar een halve minuut dat ze niet meer op zijn rug zat en keek even verbaasd om. Snel rende hij door en focusde zich nog maar op een ding. Een mooi rustig huis ergens in een bos, waar niemand hem ooit nog kon vinden. Kinderen een vrouw. Dat was het enige waar hij aan dacht. Helemaal van de wereld.

Ik keek naar Avob en toen achterom. De jongen rook raak en was op een hele andere manier gespierd als Avob. Ik merkte dat Avon zo vertrouwd voor ne was. Ik wilde niemand anders.

Hij bleef rennen tot uiteindelijk iemand hem van de grond moest rapen om hem mee te sleuren.

Ik beet mijn lippe. op elkaar en keek toe. ze waren niet meer achter ons en ze stopten. 'Alle gewonden verzamelen. we moeten snel weer door...' Iemand zette me op mijn vorten maar ondersteunde me wel. Hrel voorzichtig begon ik zrlf naar Avon toe te loeen.

Avon kon zijn ogen amper open houden en iemand drukte hard op de wond. Hij zag haar nog net even en glimlachte zwak. 'Je handen.' Zei hij en zag alleen maar het bloed.

Ik keek er even naar en kniktr sachtjes. 'Doet niet zoveel pijn,' zei ik hrm.

'Geloof ik niet.' Kreunde hij en kneep zijn ogen even dicht. 'Laat het schoonmaken. Het mag niet ontsteken.' Hij had het al redelijk opgegeven. Het leek voor hem nu net of hij dood ging.

De jongen hield druk op de wond en probeerde het af te dichten met een paar stukken stof.

Ik glimlachte en hurkte bij hem neer. 'Dat doe ij als de zwaar gevonden zijn geholpen.'

'Jij bent ook gewond. Laat ze je helpen.' Zei hij en keek even naar zijn schouder. 'Hoe erg is het?'

Ik keek op naar de jongen. 'Ze hebben je goed geraakt, maar met wat slaap overleef je het wel.' Een opgeluchte zucht ontschoot me.

Hij sloot zijn ogen weer en zei zacht. 'hoeveel zijn er gesneuveld?'

'Evert is nog aan het tellen...' Zei de jongen.

Ik keek naar Avons gezicht. Ik had de pink moeten vangrn.

Hij keek wat rond. Hij zag nergens zijn celgenoot.

Ik keek naar hem. 'Wie zoek je?' vroeg ik zachtjes.

-------

https://rpgforall.actieforum.com/viewtopic.forum?t=115