It's hard working, but still worth my opinion

dacht k ook . xd

Nouja, dan dat spelen? Dat ze wel gehinderd worden of zo?

'Ja oke.'

ok;e. En ik denk dat ze nog te zwak is om echt te lopen etc. dus dat iemand haar op haar rug heeft :$

Jij eerst. haha

Hij zat gespannen op het bed en keek constant naar de deur. Ze konden elk moment komen. Hier zouden ze verzamelen.

Ik leunde tegen zijn rug aan en had mijn ogen gesloten. Ik was zo moe steeds en ik had steeds honger, maar geen behoefte om te kauwen.

Hij hield de deur scherp in de gaten. In de verte hoorde hij voetstappen aankomen.

Ik hield zachtjes zijn shirt vast.

Een paar mensen kwamen bbinnen en knikte. Hij stond snel op en tilde haar voorzichtig op.

Ik keek Avon eventjes aan en sloeg mijn armen on zijn nek. 'Zet me maar pp je rug...'

Hij knikte rustig en zette haar even neer en draaide zijn rug naar haar om.

Ik klom mrt moeite op zijn rug en kreeg gelukkig een zetje van een andere jongen. Ik sloeg mijn armen weer rond zijn nek en keek de kamet rond. Kon ik maar zelf iets. Ok voelde me zo zwak en een enorme lastpost

Hij rende snel mee met de jongens naar een ander voorraad hok waar iedereen scherpe dingen zocht. 'Klaar?' Zelf had hij niets, want hij had zijn handen niet vrij.

'Ik wil ook wat,' zei ik za htjes. Ik wilde niet hulpeloos zijn.

Iemand gaf haar een stok en ze liepen snel de gang weer op. Ze rende snel naar de wapen basis waar de eerste mensen al neer werden geschoten.

Ik verborg me achter zijn rug en bad tot God dat ik niet een te zware last was en dat hij niet neergeschoten zou worden.

Hij liep de wapenkamer binnen en zag toen mega veel bewakers staan. Snel draaide hij zich om en rende de ruimte uit.

Ik keek bang achterom en zag hoe de rest van de groep volgde met daarachter de bewazkers. 'pas op,' zei ik hem bang. Hij mocht niet geraakt worden.

Hij rende zo hard als hij kon richting de achteruitgang. Gelukkig stonden er vrij weinig bewakers. De meeste gevangenen wisten niet van deze plek.

De rest volgde, volgens mij hopend dat Avon de weg wist. Ik keek naar de jongens en legde mijn hoofd tegen zij schouder. Ik wilde ook iets kunnen doen.

Hij hijgde en bleef rennen. Het was nu of nooit. Ze hadden haar gezien. Hij rende naar de deur en voelde meteen een brandende pijn in door zijn schouder. Hij zakte bijna door zijn benen, maar bleef nog net overeind,. Snel ging hij aan de kant voor de rest die er meteen opaf rende.

Met grote ogen keek ik naar de plek dioe meteen rood kleurde in zijn schouder. Ze kwamen dichterbij. 'Ren door,' fluisterde ik half in paniek en ik keek om naar de bewakers. Ik hield de stok op en keek ze zo moedig mogelijk aan.

Hij rende moeilijk door en probeerde alle pijn te negeren, maar dat ging gewoon niet. Het deed te veel pijn. 'Haal die pijl eruit.' Kreunde hij en bleef rennen, maar niet meer zo hard als eerst. Ze ware bijna bij de deur. Hij was al open, maar buiten zouden ze hun ook nog achtervolgen. Ze zouden altijd achtervolgen.

Ik beet mijn tanden op elkaar. 'het spijt me,' zei ik en ik trko het ding er in één ruk uit. Ik richtte het en schoot het zo hard mogelijk terug. Ik moest, om ons beide te redden, vanaf nu alle pijlen opvangen. hoe dan ook.

Hij schreeuwde het eruit en rende zo hard mogelijk weg. Hij rende naar buiten en probeerde zo snel mogelijk te gaan, maar hij verloor best veel bloed in een korte tijd.

Ze schoten en ik weerde ze zo goed mogelijk af. Mijn hadnen zaten al snel onder het bloed, maar ik zelf kwam er aardig ongeschonden vanaf.