It's hard working, but still worth my opinion

hem even aIk keek hen even aan en hoorde toen de bewqkers aankomen. Snel rende ik weg.

Hij keek haar na en begon ook maar te rennen om doe spullen te halen.

Tijd later dan maar doen?

Ik staarde naar de muur en dacht erover er zo hard tegenaan te rennen dat mijj schedel zou breken. Ik trok het nirt meer. Iedere dag. Iedere dag weer zaten zr aan me, kwamen ze in me klaar. Ik liet mijj ogen glijden naar mijn buik. Ik voelde me vies en leeg en dood. Het had geen zin meer om te leven. Avon had ik al tijden niet meer gezien en mijn celmaatje...

Zijn arm was redelijk goed genezen. Samen met de groep hadden miljoenen plannen bedacht, maar alles wasonredelihjonredelijk en onhaalbaar. Hij liep wat door de gangen en kekwn rond.

'Aan het werk Evesa, of ik zal je eens aan het werk zetten!' schreeuwde iemand me toe en langzaam kwam ik overeind. De verleiding om mezelf iets aan te doen was zo groot. Ik stond er helemaal alleen voor. Dit trok ik niet meer. Zachtjes begon ik naar de muur te lopen.

Iemand achter hem haalde het mes tevoorschijn. Meteen zettw hij er een sprintje op en zag haar. Ze zag er verschrikkelijk uit. Rustig ging hij langs haar lopen. 'Heee.'

Ik keek geschrokken om en wilde hem in eerste instantie wegslaan, maar toen zag ik wie het was. 'Avon...' Ik stopte met lopen en keek hem eventjes aan met een sprankeltje hoop. 'Ga je me mee nemen? Gaan we vluchten?'

Hij keek haar vervaard aan en schudde zijn hoofd. 'er hebben. Nog geen plan.'

Ik was even stil en knmikt toen zachtjes. 'Goed... Daar ga ik niet meer op wachten..' Ik beet mijn tanden op elkaar en keek wee rnaar de muur. Dan maakte ik er een einde aan.

Hij keek haar verbaasd aan.'hoe bedoel je'

Ik keek hem even aan en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Ik kan het niet meer oké? Echt niet! Als... als je me hier niet vandaan kan krijgen... dan, dan stop ik ermee!'

Hij keek haar geschrokken aan. 'nee niet doen, alsjeblieft evesa ik haal je hier wel uit.'

'Wanneer?! Wanneer?!' schreeuwde ik bnoos."na nog ontelbaar veel groepsverkrachtingen? Als ik mezelf niet vermoord, dan doen zi dat wel met... met hun...' Ik draaide me om en begon te snikken. Ik kon niet meer. Wat begreep hij daar niet aan?>

Hij eek haar geschrokken aan en omhelsde haar snel. 'ik ben zo snel als ik kan. Alsjeblieft. Probeer het nogeven.'

Ik keek naar hem op en schudde mijn hoofd. 'Nee... Nee Avon. Ik zie je straks weer maanden niet en dan ben je weg. Weg zonder mij en ben ik...' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee! Ik ben er klaar mee!'

'ik beloof je dat ik je niet achter laat.' Zei hij eb kuste haar kruin.

Ik was even stil en fluisterde: 'Je laat me al in de steek... Ik... Ik sta er helemaal alleen voor. Ik trek het niet meer,' fluisterde ik.

'ik beloof het je.' Zei hij en wreef over haar rug. 'Beloof me dat je dat niet deed.'

Ik kroop weg in zijn armen en schudde mijn hoofd. 'Ik... ik weet het niet.. Ik weet niet eens waar jouw kamer is.' Ik schudde mijn hoofd. 'Straks halen ze me en adn... En dan ben ik toch weer alleen.'

'ik zou nooit zonder jou gaan. Dat kan ik niet..ik...ik geef om.je:'

Ik keek hem aan. 'Daar gaat het niet om! Het gaat erom dat ik... ik het niet meer aankan.' IK wreef in mijn ogen. 'EN ik sta er helemaal alleen voor...'

Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Jawel daar gaat het wel om. Ik wil je helpen, maar ontneem me niet die kans om je te helpen.'

Ik was even stil en pakte zijn hand. 'Kun je me niet verstoppen? Toe.. Ik zie geen uitwegen meer.'

'ik wil wel, maar....waar moet ik je dan verstoppen?' Zei hij en keek rond.

'Weet ik veel. Onder je bed of zo...' Ik was wanhopig.