It's hard working, but still worth my opinion

Hij stond met tegenzin op. 'ze laten ons nooit uit het gebouw.'

'Als je het niet probeert niet nee.' Ik keek hem serieus aan. 'Ikd acht dat je van haar hield?'

Hij zei niets en keek naar de grond. Hijw ou haar niet zien. Niet zo.

'Best, laat haar maar in de stek dan,' grmde ik en ik liet hem los. 'Ik dacht echt dat je haar leuk vond.' Ik liep de cel uit.

Hij keek hem na en zei zacht. 'Nee ik.....ik wil haar zo zien.'

Ik keek even naar hem om. 'Wat?'

'Ik wil haar wel zien, maar niet zo. Niet....dood.' Zei hij zacht.

Ik schudde mjin hoofd. 'Jouw keus, maar je zal de rest van je leven spijt krijgen als je geen afscheid neemt.'

Hij keek haar verbaasd aan en wreef door zijn ogen. 'Oke ik ga wel mee.'

Ik knikte en liep voor hem uit.

Hij liep snel mee.

Ik keek eventjes naar hem om en toen naar de deur. 'We hebben geluk,' mompelde ik en ik sneakte snel naar buiten. Makkelijk dan gedacht dit.

Hij liep snel naar binnen en keek naar alle lijken. Het stonk echt verschrikkelijk.

Ik volgde hem rn keek rond. wat een verschrikkelijke plek was dit.

Hij zag haar liggen en liep rustig naar hem toe.

Ik bleef staan en kerk naar hem.

Ik lag bewusteloos.

Hij ging rustig bij haar zitten op de rand en keek naar haar. Ze lag er zo vredig bij.

Ik bewoog mijn ogen achter mijn oogleden.

Hij keek naar haar en hield al zijn emotie in. 'Het spijt me.' Zei hij zacht.

Ik hoorde zijn stem en vocht hard om door de duisternis heen te komen. Heel langzama opende ik mijn ogen, niet verder dan kleine spleetjes, maar ze gingen een stukje open. Ik greep meteen naar mijn buik die zoveel pijn deed. Het leek alsof al mijn organen zich in de knoop aan het wikkelen waren. Tegelijkertijd begon ik mijn mond te bewegen in de hoop een druppeltje vocht te vinden. Mijn hele mond was droog.

Hij keek even verbaasd op en zag haar bewegen. Snel pakte hij haar op en haalde haar uit de lijken kuil. 'Je leeft?' Vroeg hij verbaasd en keek haar onderzoekend aan.

'Aaah,' kreunde ik vol pijn en mijn hele lichaam spande samen en kromp ineens. Ik bleef maar half smakken on drinken en ik keek hem smekend aan.

Ik keek naar haat mrt grote ogen. Ze leefde nog, maar ij besefte dat het geen truc van haar was geweest. Ze was echt in levensgevaar.

Hij keek even naar hem. Hij kon even niet logisch nadenken. 'Rustig maar, je haat het wel redden.'

Ik keek naar Avin. 'Ze moet water en etrn hebben, anders sterft ze echt,' zei ik hem.

Truste!

Ik kreunde en kronkelde in zijn armen. Het deed zo'n pijn.